اتاق فرار مرداب سایه ها

در دل مرداب سایه‌ها، خموش

رازهای ناپیدا، غرق در نوای سروش

پای در گل، دل به تیرگی سپرده

هر سو اشباح، خاموش و مرده

در این سکوت، صدایی از دل غم

برمی‌خیزد، نجوایی چون نیش تیز خشم

سایه‌ها رقصان در بستر آب

چونان رؤیاهای محو، در خواب

اینجا، سرای فراموشی و آه

در مرداب سایه‌ها، زنده است گناه

اما دل، هنوز در طلب نور

امید در قلبش، همچنان مستور

شاید روزی، خورشید از پشت ابر

بتابد، و این مرداب را کند زبر

تا سایه‌ها گریزان، چون دود

بازگشت نور، امید و رود.