ایده اتاق فرار برای اولین بار از بازیهای کامپیوتری "فرار از اتاق" (Escape Room Games) الهام گرفته شد. این بازیهای دیجیتالی، بازیکنان را در یک محیط بسته قرار میدادند و از آنها میخواستند تا با حل معماها و یافتن سرنخها، از اتاق خارج شوند.
اولین نسخه واقعی اتاق فرار در سال ۲۰۰۷ توسط شرکت ژاپنی SCRAP در شهر کیوتو طراحی شد. این شرکت یک اتاق برای گروهی ۶ نفره ایجاد کرد که بازیکنان باید در مدتزمان مشخصی معماهای آن را حل میکردند. هدف اصلی این بازی، ترکیب فعالیتهای ذهنی و فیزیکی برای ایجاد تجربهای تعاملی و هیجانانگیز بود.
اتاق فرار ابتدا در کشورهای آسیای شرقی مانند ژاپن، کره جنوبی و چین شکل گرفت. طراحان این بازیها که اغلب در حوزه آموزش فعال بودند، اعتقاد داشتند ترکیب فعالیتهای فیزیکی و فکری میتواند خلاقیت و همکاری گروهی را تقویت کند. این ایده به سرعت در این کشورها گسترش یافت و پس از مدتی به اروپا و آمریکا نیز راه پیدا کرد.
در سال ۲۰۰۶، یک نسخه زنده از اتاق فرار با نام تکه نارنجی (The Orange Piece) در کالیفرنیا معرفی شد. این بازی که توسط دانشجوی ژاپنی، تاکائو کاتو طراحی شده بود، تجربهای کاملاً واقعی از بازیهای دیجیتالی فرار از اتاق ارائه میداد. او با مشاهده محبوبیت بازیهای کامپیوتری مشابه، تصمیم گرفت نسخهای فیزیکی از این بازیها طراحی کند.
در این نسخه اولیه، سرنخها و اشیا در محیطهای خاص پنهان شده بودند و بازیکنان باید با پیدا کردن آنها و حل معماها، از اتاق خارج میشدند. این ایده به سرعت در میان مردم محبوب شد و بلیتهای بازیها خیلی زود به فروش میرسید.
پس از موفقیت اولیه، اتاق فرار به سرعت در کشورهای مختلف گسترش یافت. در اروپا و آمریکا، این بازیها با سناریوها و داستانهای پیچیدهتری طراحی شدند. شرکتها و تیمهای حرفهای نیز از این بازی بهعنوان ابزاری برای تمرین تیمسازی، تقویت ارتباطات و ایجاد اعتماد استفاده کردند.
در سالهای اخیر، اتاق فرار در ایران نیز جایگاه ویژهای پیدا کرده است. تیمهای خلاق ایرانی با الهام از نمونههای خارجی و استفاده از داستانهای محلی، اتاق فرارهایی با ژانرهای مختلف طراحی کردهاند. این بازیها اکنون در شهرهای مختلف ایران ارائه میشوند و طرفداران زیادی دارند.